Jeżyk DIY

    Dzisiaj wskakuję do was tylko na chwilę żeby podzielić się szablonem na jeża, którego ostatnio szyłam. Jako, że moje maleństwo też sobie takiego zażyczyło to postanowiłam połączyć przyjemne z pożytecznym i stworzyłam ten post.
    Głównym nośnikiem danych będą zdjęcia, na których załączam kolejne przedstawiam poszczególne etapy "produkcji" :)
    Pierwszym wyciętym elementem była głowa:

 Kolejnym krokiem było wycięcie tułowia:

   Jak już miałam podstawę korpusu to wymierzyłam pasek materiału na brzuszek i pyszczek:

Ostatnim elementem wycinanki był szeroki pas formujący grzbiet. Jest on z tego samego materiału co korpus. Tu już po naszyciu listków na oba fragmenty:

Po uszyciu łapek i uszu mogłam przystąpić do składnia mojego zwierzątka. Zaczęłam od głowy, do niej doszyłam szeroki pas materiału grzbietowego, a jako nos wszyłam szeroką taśmę bawełnianą:

Przyszywanie nosa :)

Po zrobieniu głowy, doszyłam boczki korpusu, uszy i na koniec zostawiłam brzuszek. Gdy jeż został uformowany to zabrałam się za oczy i buzię.
Jako, że nie jestem posiadaczką hafciarki to sama musiałam opracować metodę wyszywania. Chciałabym się nią podzielić, mam nadzieję, że będzie ona czytelna :)

Miejsce na oko zaznaczam szpilką

Zajmuje to trochę czasu, ale satysfakcja gwarantowana ;)

Efekt końcowy

Aby Wam nieco ułatwić pracę to stworzyłam wykrój również na kartce:

Życzę miłej pracy!

Pozdrawiam,

Inga

Idzie wiosna!

    Wiem, wiem, że jest luty i właśnie spadł śnieg ale u mnie powoli czuć już wiosnę. Wszystko przez miłe zwierzątko, które przez jakiś czas u mnie mieszkało. Choć miałam z nim trochę problemów to szybko zostały one zażegnane. Teraz jest już w drodze do nowego domu, gdzie czeka na niego nowa rodzina ;).
   Na pewno wiecie już, że chodzi mi o jeża, którego niedawno uszyłam. Zwierzę podsunęła mi przyjaciółka, a reszta należała już do mnie. Szczerze mówiąc gdy myśl o kolczastej kulce zakwitła w mojej głowie to od razu wiedziałam jak go wykonam. Tym razem nie posiłkowałam się internetem przy wycinaniu szablonu i stworzyłam wszystko sama. Nie było to proste, ale mogę już pokazać efekt mojej pracy.

  Do zrobienia jeżyka użyłam płótna lnianego, bawełny oraz filcu. Zaczęłam od wycięcia i dopasowania materiałów, a następnie zaczęłam naszywać filcowe listki, które kosztowały mnie sporo cierpliwości. Długo myślałam jak wykonać nosek, aż w oczy wpadła mi czarna bawełniana taśma. Przyszyłam ją na końcówkach lnu tworzących pyszczek, tak aby po wywróceniu na prawą stronę nos wyglądał ładnie. Pluszaka wypełniłam kulką silikonową, a oczy i uśmiech wyszyłam czarną nitką.
Obawiałam się krzywych ściegów i zerwanych nici, na szczęście obyło się bez dramatów :)

   Właśnie uświadomiłam sobie, że nie zmierzyłam tego malucha. Na szczęście po pozostałych skrawkach mogę ustalić długość - 55 cm, szerokość - 26 cm, oraz wysokość - 30 cm. Podane wymiary maja charakter przybliżony ;)
   Pewnie zauważyliście chmurki w tle? Z nimi też miałam trochę pracy ;). Stworzyłam je z dwóch kawałków bawełny o różnych wzorach. Po zszyciu wypełniłam je watą silikonową. Każdej poduszce naszyłam oczy i uśmiech, oraz przyczepiłam na klej do tkanin filcowe rumieńce.

   Na dzisiaj to wszystko co miałam do pokazania, zostało mi tylko życzyć Wam - z okazji zbliżającego się Święta Zakochanych - dużo miłości w całym roku, abyście codziennie mogli się nią cieszyć :)
 
Inga
 
 

Sobotnie spacery :)

    W dzisiejszym poście, chciałabym Wam krótko przybliżyć historię Kampinoskiego Parku Narodowego w którym bardzo miło spędziliśmy ostatnią sobotę stycznia.
    Idea stworzenia tego kompleksu pochodzi z lat 30-tych ubiegłego wieku, jednak docelowy Kampinoski Park Narodowy powstał w 1959 roku na mocy uchwały Rady Ministrów z 16 stycznia. Główne zasługi stworzenia tego miejsca należą do małżeństwa: Jadwigi i Romana Kobendzów, którzy w latach trzydziestych prowadzili badania na szeroką skalę(florystyczno-fitosocjologiczne oraz geomorfologiczno-geologiczne). Aktualna powierzchnia parku wynosi 38544 ha, w tym 68 ha zajmuje Ośrodek Hodowli Żubrów im. prezydenta RP Ignacego Mościckiego w Smardzewicach(koło Tomaszowa Mazowieckiego). Podstawowym gatunkiem występujących w puszczy drzew są sosny, ale nie braknie także dębów czy olch. Na terenie puszczy są również wydmy, które występują w dwóch formach: łukowej oraz wałów wydmowych. Ciekawym zagadnieniem są obszary podmokłe, które powstały na skutek odcięcia od głównego nurtu koryta Prawisły. Powstały w ten sposób torfowiska i obszary bagiennych lasów olchowo-brzozowych.  Niestety część z tych terenów zostało osuszonych w ostatnich dwóch stuleciach aby w ich miejsca mogły powstać łąki i pastwiska. Obszar KPN jest jedną z najważniejszych ostoi fauny niżu polskiego i został uznany przez UNESCO za rezerwat biosfery, a przez Parlament Europejski za ostoję ptaków o randze europejskiej.

    W całym Parku są dwadzieścia dwa rezerwaty przyrody. My na celownik wzięliśmy RP Cyganka oraz Zaborów Leśny. Całą trasę zaplanowaliśmy na ok 10 kilometrów. Na szlak weszliśmy bezpośrednio z parkingu w Truskawiu, gdzie zaparkowaliśmy naszego Jeepa. Zdecydowanie najwygodniej miała Lilka - siedząc przeważnie tacie na plecach, choć przez chwilę nosiłam ją również i ja :). Na ten marsz ponownie zabraliśmy nosidło turystyczne, które sprawdziło się doskonale.

 

       Jak możecie zauważyć na spacer wzięliśmy również naszego pieska - Atosa, który ze względu na przepisy musiał być ciągle na smyczy. Drugim zwierzaczkiem zabranym z domu był Miś - ulubieniec Lilki, który większość spaceru spędził w mojej kieszeni :)

    Pierwszy przystanek zrobiliśmy na wyznaczonym do tego skrawku w Zaborowie Leśnym. Doszliśmy tam kierując się żółtym szlakiem najpierw Drogi Truskawskiej, a następnie Drogi Grobowej. 

Na postoju Lilka sprawdziła drożność stojącej tam pompy - na szczęście nie działała ;)

    Tam po pokrzepieniu się herbatą i poczytaniu paru tablic informacyjnych, ruszyliśmy dalej. Tuż przy Mogile Powstańczej skręciliśmy w zielony szlak, który okazał się bardzo urokliwą dróżką pomiędzy sosnami i jałowcami. 

Piąteczka!

    

    Udało nam się złapać trochę słońca przy samym końcu zielonego szlaku, niedaleko Drogi Warszawskiej. Tam zrobiliśmy kolejny przystanek, bo choć przeszliśmy tylko 2,5 kilometra to całej trasy mieliśmy już ponad 7 na koncie :).  Gdy już nasyciliśmy żołądki przaśną kiełbasą i suchą bułką, to weszliśmy na czarny szlak, znajdujący się na skraju Rezerwatu Cyganki. Stamtąd mieliśmy już tylko około trzech kilometrów do miejsca w którym zostawiliśmy autko. Miejscami były wybudowane drewniane kładki, które pomagały przejść suchą stopą przez tereny podmokłe. 

    Cała wycieczka zajęła nam trzy i pół godziny, idealnie by się zmęczyć i pooddychać świeżym powietrzem. Także wróciliśmy do domku z apetytem na dalsze wyprawy :)

Pozdrawiam,

Inga